Varia
Ustawa o dokumentach publicznych
Dnia 12 lipca 2019 r. (z wyjątkami) wchodzi w życie kontrowersyjna ostatnio ustawa z dnia 22 listopada 2018 r. o dokumentach publicznych (Dz.U. 2019, poz. 53, dalej: Ustawa). Ustawa jest reakcją ustawodawcy na coraz większą liczbę przestępstw przeciwko dokumentom i zgodnie z informacją ustawodawcy, jej celem jest stworzenie skutecznego systemu bezpieczeństwa dokumentów publicznych, w szczególności poprzez lepsze zabezpieczenie procesu wytwarzania, przechowywania i weryfikacji autentyczności dokumentów publicznych.
Ustawa definiuje 3 grupy dokumentów publicznych i ustala hierarchię dokumentów publicznych wg ich znaczenia dla bezpieczeństwa państwa. Do pierwszej, najistotniejszej z punktu widzenia bezpieczeństwa, grupy zaliczane są między innymi dowody osobiste, paszporty, tytuły wykonawcze wydane przez sądy lub referendarzy sądowych (m.in. wyroki, postanowienia, nakazy zapłaty), odpisy orzeczeń sądów, wypisy, odpisy i wyciągi dokumentów obejmujących czynności notarialne. Dokumentami trzeciej kategorii są natomiast między innymi koncesje, pozwolenia, licencje, zaświadczenia, świadectwa i certyfikaty związane z bezpieczeństwem transportu, czy dokumenty potwierdzające kwalifikacje zawodowe i świadectwa ukończenia szkoły. Dla każdej grupy przewidziane są minimalne zabezpieczenia, np. materiały, z których mogą być wykonane.
Kwestią kontrowersyjną na gruncie interpretacji Ustawy okazał się art. 58 penalizujący wytwarzanie, oferowanie, zbywanie lub przechowuje w celu zbycia repliki dokumentu publicznego. Karą za powyższe jest grzywna, kara ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2. Ustawodawca zdefiniował „replikę dokumentu publicznego” jako odwzorowanie lub kopię wielkości od 75% do 120% oryginału o cechach autentyczności dokumentu publicznego lub blankietu dokumentu publicznego, z wyłączeniem kserokopii lub wydruku komputerowego dokumentu publicznego wykonanych do celów urzędowych, służbowych lub zawodowych określonych na podstawie odrębnych przepisów lub na użytek osoby, dla której dokument publiczny został wydany. Z uzasadnienia projektu Ustawy wynika, że penalizacja wytwarzania repliki dokumentów publicznych ukierunkowana była na ograniczenie procederu fałszowania dokumentów, nazywając je „replikami” lub „dokumentami kolekcjonerskimi”. Według ustawodawcy definicja „repliki dokumentu publicznego” zawarta w art. 2 ust. 1 pkt 6 Ustawy jednoznacznie wskazuje, że za replikę nie uznaje się tego rodzaju kserokopii czy wydruków. Czarno-biała kopia dokumentu nie ma na przykład cech autentyczności, jeśli oryginał dokumentu (lub np. pieczęć) jest w kolorze. Należy jednak zaznaczyć, że do czasu potwierdzenia przez organy i orzecznictwo powyższego, zalecana jest ostrożność w kopiowaniu dokumentów publicznych.
Pełny tekst Ustawy zamieszczamy poniżej ->
Ustawa definiuje 3 grupy dokumentów publicznych i ustala hierarchię dokumentów publicznych wg ich znaczenia dla bezpieczeństwa państwa. Do pierwszej, najistotniejszej z punktu widzenia bezpieczeństwa, grupy zaliczane są między innymi dowody osobiste, paszporty, tytuły wykonawcze wydane przez sądy lub referendarzy sądowych (m.in. wyroki, postanowienia, nakazy zapłaty), odpisy orzeczeń sądów, wypisy, odpisy i wyciągi dokumentów obejmujących czynności notarialne. Dokumentami trzeciej kategorii są natomiast między innymi koncesje, pozwolenia, licencje, zaświadczenia, świadectwa i certyfikaty związane z bezpieczeństwem transportu, czy dokumenty potwierdzające kwalifikacje zawodowe i świadectwa ukończenia szkoły. Dla każdej grupy przewidziane są minimalne zabezpieczenia, np. materiały, z których mogą być wykonane.
Kwestią kontrowersyjną na gruncie interpretacji Ustawy okazał się art. 58 penalizujący wytwarzanie, oferowanie, zbywanie lub przechowuje w celu zbycia repliki dokumentu publicznego. Karą za powyższe jest grzywna, kara ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2. Ustawodawca zdefiniował „replikę dokumentu publicznego” jako odwzorowanie lub kopię wielkości od 75% do 120% oryginału o cechach autentyczności dokumentu publicznego lub blankietu dokumentu publicznego, z wyłączeniem kserokopii lub wydruku komputerowego dokumentu publicznego wykonanych do celów urzędowych, służbowych lub zawodowych określonych na podstawie odrębnych przepisów lub na użytek osoby, dla której dokument publiczny został wydany. Z uzasadnienia projektu Ustawy wynika, że penalizacja wytwarzania repliki dokumentów publicznych ukierunkowana była na ograniczenie procederu fałszowania dokumentów, nazywając je „replikami” lub „dokumentami kolekcjonerskimi”. Według ustawodawcy definicja „repliki dokumentu publicznego” zawarta w art. 2 ust. 1 pkt 6 Ustawy jednoznacznie wskazuje, że za replikę nie uznaje się tego rodzaju kserokopii czy wydruków. Czarno-biała kopia dokumentu nie ma na przykład cech autentyczności, jeśli oryginał dokumentu (lub np. pieczęć) jest w kolorze. Należy jednak zaznaczyć, że do czasu potwierdzenia przez organy i orzecznictwo powyższego, zalecana jest ostrożność w kopiowaniu dokumentów publicznych.
Pełny tekst Ustawy zamieszczamy poniżej ->
